Ik ben Mieke, 70 jaar, en al heel mijn leven gebeten door een creatieve microbe.

 

Ik herinner me dat ik als kind in het zesde leerjaar bij Zuster Amata het meest genoot van de lessen "schoonschrift".   

Met een kroontjespen voorzichtig doppen in de inktpot die in het midden van de lessenaar zat... spannend, want je wist nooit goed hoe diep je er in mocht gaan...  

Ik besef dat ik toen al perfectionistisch was ingesteld. Het mocht niet fout gaan, alles mooi gelijk in een prettige kadans of ritme geschreven.

 

Later ging ik ook tekenen, vaak met potlood of pen.  Ik tekende het liefst portretten van bekende mensen, liefst karakterkoppen.  Aanmoediging kreeg ik thuis niet, want steevast zei mijn moeder : "je hebt toch een foto, waarom zit je dat nu over te tekenen?"  of nog erger : "heb je nu écht niets beters te doen?!"   Eind mijn tienerjaren smeet ze ongevraagd heel mijn oeuvre weg - al die (volgens haar vieze) mannen - de vuilbak in.  Daar heb ik traantjes voor gelaten!!

 

In het middelbaar begon ik met het verzamelen van teksten: citaten van grote schrijvers schreef ik in een klein boekje met ruitjesbladen. Ik zie het kleine schriftje nog zo voor me, maar ik ben het jammer genoeg - door het vele verhuizen denk ik - kwijtgespeeld. Ik zou er veel geld voor geven om het ooit terug tegen te komen... er stonden echt heel mooie dingen in (een verzameling van jaren)!

 

Ook poëzie kon mij bekoren. Ik schreef de gedichten die ik mooi vond en her en der in boeken uit de bibliotheek vond, over op een apart blad, kleefde het op een mooi gekleurd tekenpapier en paste er een fotootje bij uit een tijdschrift. 

  

En dan een hele tijd niets meer... hard werken, een boerderijtje renoveren, verhuizen van Antwerpen naar Meldert/Lummen (Limburg), een kindje krijgen en grootbrengen,... .  Geen tijd voor schrijven, poëzie of kaftjes aanleggen, zelfs niet om te tekenen... 

 

In 1984 werd ik ziek. Op 't laatste van dat jaar - toen ik al wat aan de beterhand was -greep ik terug naar het tekenen. Opnieuw ervaarde ik het deugddoende gevoel wanneer je zo gefocust bent, dat je nog weinig of geen contact meer hebt met de buitenwereld, absoluut geen tijdsbesef meer hebt (vandaar het gezegde : de tijd staat stil) en helemaal opgaat in wat je aan 't doen bent. Heerlijk, zo ontspannend!!  

 

In 1985 begon ik mijn eerste kalligrafiecursussen te volgen, eerst bij Godelief Tielens in Diest, nadien bij Marion Stoffels in Antwerpen, Ann Arnauts in Merksem, enz... .

Die passie heeft mij ondertussen nog steeds niet losgelaten.  Het was als thuiskomen...

 

In 1992 kwam ik in kontakt met Dan Jacob uit Lummen en volgde een nieuwe passie: werken op de pottenbakkersschijf.

Op aangeven van Dan ging ik op zoek naar de combinatie van kalligrafie en keramiek. De resultaten staan onder 'keramiek'.

Ondertussen ben ik noodgedwongen (omwille van gezondheidsredenen) gestopt met pottendraaien. 

 

Ik maakte een tijdje 'lichtobjecten' na een cursus bij Kristien Braet in Rumst. Met natuurlijke materialen (oa. biezen) wordt een skelet aan elkaar gesjord met koordjes en nadien bekleefd met papier.  De ideeën zijn eindeloos, de uitvoering is reuzeleuk om te doen en de voorlopige resultaten vind je terug onder "Papierkunst".

 

Sedert 2014 ben ik met pensioen.  Het veelbesproken 'zwarte gat' heb ik nog niet gevonden, integendeel...  Plots is er veel tijd om ook gedurende de dag cursussen te volgen en er kwamen weer nieuwe lesgevers op mijn pad : Frieda Dils, Jes Liossatos, An Vanhentenrijk, Griet Cockaerts, Elmo Van Slingerland, Jurgen Vercaemst, Yves Leterme, Bernadette D'Haese en Wilbert Wegman.  

 

Via facebook legde ik kontakten met kalligrafen over heel de wereld en het is een plezier te zien hoe in alle delen van de wereld 'het schrijven' nog steeds zoveel mensen begeestert. Ik hou ervan mijn werkjes te delen en beantwoord graag vragen die erover gesteld worden.

 

De coronaperiode bracht eerst een periode van veel tijd, waarbij ik werkte aan een boek waarin ik papier en textiel combineerde en op uitnodiging een beschreven kimono maakte ifv. een tentoonstelling in Roermond (Nederland).

 

Later kwam er plots een groot aanbod van onlinecursussen van internationaal bekende kalligrafen.  Ik ging er gretig op in en volgde lessen bij Gabriela Soba, Massimo Pollelo, Mari Bohley en Yukimi Annand, Amiity Parks, Elisabeth Couliogner, Joy Daniels en Marina Soria.

 

Ik ontdekte de prachtige technieken van het eco-printen en bij mijn kalligrafie combineerde ik steeds meer het naaien. 

 

Eén constante blijft in mijn leven : mijn hart en ziel leggen in een (kunst)werkje alsof het het laatste is dat ik ooit zal maken. Dikwijls gecombineerd met (wat diepzinnigere) teksten - als tegengewicht voor het vluchtige leven dat we leiden. Stilstaan, mijmeren, dromen, aanmoedigen,... en mensen 'raken' (op één of andere manier). Het is zo fijn om dan iemand te ontmoeten die dit kan waarderen, die daar blij mee is als hij/zij een persoonlijk, uniek werkje als geschenk krijgt, een aankoop bij me doet of een persoonlijke opdracht geeft.

 

In 2023 overleed mijn partner Rup en het dient gezegd : de creativiteit sleepte me door een periode van rouw, pijn en verwerking.

 

In 2019 en 2024 hield ik bij mij thuis, samen Dan Jacob uit Lummen, "openmomentendagen", die druk bezocht werden.

 

Mijn lievelingstekst blijft voorlopig het bekende lied van Bram Vermeulen : "ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde... ". 

 

Laat mijn creativiteit een klein steentje zijn dat ik verlegd heb gedurende mijn leven... en dat voor sommigen - op één of andere manier - is bijgebleven...

 

 

 

 

Wordt vervolgd...

 

Mieke